เทวดาผู้รักษาหน้าที่กับเด็กชายตัวดีที่นอนไม่หลับ

ครั้งหนึ่งมีเทวดา อยู่บนท้องฟ้าสดใส

นั่งเหนือก้อนเมฆก้อนใหญ่ สีขาวลอยไปลอยมา

หน้าที่สุดแสนสำคัญ สลับตะวันบนฟ้า

กำหนดวันและเวลา ให้หมุนไปมาเรื่อยไป

เมื่อยามไก่ขันตอนเช้า คว้าเอาอาทิตย์ดวงใหญ่

ส่งขึ้นท้องฟ้าลอยไป กำหนดเอาไว้ว่า “กลางวัน”

แสงสว่างกระจ่างทั่วแคว้น มนุษย์ทั่วแดนหุนหัน

ตื่นจากนิทราฉับพลัน หลังเสียงไก่ขันแว่วมา

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ก้อนเมฆลอยเอื่อยบนฟ้า

แว่วๆ ยินเสียงนกกา บินมาพากันกลับรัง

เทวดาเสกคาถาเร็วรี่ เข้าที่ตะวันด้านหลัง

เอื้อมไม้กายสิทธิ์สุดพลัง เสียงดัง “ฟุบฟับ”ลับไป

ตะวันจึงถูกแทนที่ ด้วยจันทร์สดสีเหลืองใหญ่

ท้องฟ้าเปลี่ยนสีทันใด กลับกลายมาเป็นสีดำ

มนุษย์ต่างเตรียมเข้านอน พักผ่อนในตอนคืนค่ำ

กำหนดกฏเกณฑ์เลือกจำ เรียกยามนี้ว่า “กลางคืน”

แสงไฟทะยอยมืดดับ มนุษย์นอนหลับไม่ตื่น

ความเงียบครอบคลุมทั้งคืน แสงดาวดาษดื่นคู่จันทร์

มีเพียงเด็กชายตัวน้อย นั่งคอยมองดาวพราวฝัน

อธิษฐานภายใต้แสงจันทร์ อยากให้ตะวันกลับมา

อยากไปเที่ยวเล่นไวๆ กลางคืนผ่านไปเนิ่นช้า

อธิษฐานอ้อนวอนเทวดา ช่วยมาเสกให้เป็นจริง

เทวดาได้ยินคำขอ ไม่รอทีท่าทุกสิ่ง

เสกคาถาหายตัวดัง “ปิ๊ง” ยืนนิ่งอยู่หน้าเด็กชาย

..“ทำไมเจ้ายังไม่นอน พักผ่อนสลบไสล

กลางคืนช่างแสนอันตราย เจ้าจงข่มใจหลับตา”

..“แต่หนูอยากไปวิ่งเล่น มีตะวันลอยเด่นบนฟ้า

ทอแสงประกายออกมา ทุกสิ่งงามตาจับใจ”

“แล้วดวงจันทรานี้เล่า เจ้าจะให้ขึ้นตอนไหน

พระจันทร์คงจะเสียใจ ที่เจ้านั้นไม่ต้องการ”

ขณะที่เทวดา เอื้อยเอ่ยความน่าสงสาร

เด็กชายก้มตัวหมอบคลาน ไม่นานเข้าใกล้ทันที

เด็กน้อยเอื้อมมือยื้อยุด คว้าฉุดไม้วิเศษวิ่งหนี

พร้อมเปล่งวาจาทันที เสกตะวันแทนที่จันทรา

แสงเรืองรองส่องอำไพ ครอบคลุมทั่วในท้องฟ้า

ตะวันสาดแสงแรงกล้า ทุกชีวาต่างงงงัน

เหตุใดเวลาหลับนอน พักผ่อนคืนนี้แสนสั้น

มนุษย์หาวไปตามกัน ไก่ขันเสียงเศร้าเบาแรง

เด็กชายหนีไปหาพ่อ จดจ่อชวนเล่นวิ่งแข่ง

เทวดาโกรธจนหน้าแดง แต่ต้องแอบแฝงซ่อนกาย

พ่อส่ายหน้าอย่างช้าๆ “ลูกอย่าเพิ่งเล่นได้ไหม

พ่อรู้สึกไม่สบาย เมื่อคืนไม่ได้หลับนอน”

เด็กชายเดินไม่รอช้า “แม่จ๋ามาเล่นกันก่อน

หนูเฝ้ารอแม่ตื่นนอน ไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน”

“แม่วิ่งไม่ไหวหรอกลูก ที่ลุกตื่นมาก็ฝืน

เรี่ยวแรงยังไม่กลับคืน อยากนอนสักตื่นลูกยา”

เด็กชายผิดหวังแสนเศร้า ไม่เล่นกับเราเลยหนา

อยากให้ความมืดกลับมา คิดถึงจันทราแสนดี

เทวดาได้ฟังความคิด ฉุดไม้กายสิทธิ์เข้าที่

พร้อมเปล่งวาจาทันที ราตรีนี้จงกลับมา

เด็กชายผู้รู้สึกผิด จึงคิดเข้าไปเผชิญหน้า

และกล่าวขอโทษเทวดา สีหน้าสำนึกจากใจ

เทวดาจึงย้อนสอนว่า ธรรมชาติสร้างราตรีไว้

ให้เจ้านอนพักหลับไป เพื่อเริ่มวันใหม่ทุกวัน

จงข่มตาแล้วเข้านอน พักผ่อนก่อนเสียงไก่ขัน

พร้อมวิ่งเล่นได้ทั้งวัน สุขสันต์พร้อมกันทุกคน

จงรู้จักการรักษา-เวลาเจ้าอย่าสับสน

และเรียนรู้การอดทน จงอย่าซุกซนเกินไป

เด็กชายเข้าใจพยักหน้า หลับตาลงนอนดูใหม่

สักพักก็ผลอยหลับไป เทวดายิ้มให้บอกลา

เด็กๆทุกคนรู้ไหม เรื่องนี้สอนอะไรเราหนา

หนึ่งควรรู้จักเวลา จงอย่าดื้อดึงเกินไป

สองคือรู้จักอดทน ไม่ซนและฟังผู้ใหญ่

ทุกคนก็จะสุขใจ น่ารักสดใสจริงเอย

เรื่องและภาพโดย AbaiyaMook

เรื่องและภาพมีลิขสิทธิ์ ห้ามมิให้ผู้ใดนำไปทำซ้ำ คัดลอก ดัดแปลงโดยมิได้รับอนุญาต

Author: AbaiyaMook