ทุกครั้ง .. ให้คิดว่า.. ตราบเท่าที่..

ทุกครั้งที่ได้ยิน ให้คิดว่าโลกนี้มีสรรพเสียงกังวาน หวาน ไพเราะ เพียงใด ตราบเท่าที่หูของเรายังทำหน้าที่ของมันได้อยู่

ทุกครั้งที่ได้กลิ่น ให้คิดว่าโลกนี้หอมหวนเพียงใด ตราบเท่าที่จมูกเรายังสัมผัสความหอมนั้นได้

ทุกครั้งที่มองเห็น ให้คิดว่าโลกนี้มีสิ่งสวยงามมากมายเพียงใด ตราบเท่าที่ดวงตาของเราจะมองเห็น

ฟัง ในสิ่งที่ดี

ดม ในสิ่งที่หอม

มอง ในสิ่งที่สวยงาม จนวันสุดท้าย ที่เราสูญเสียอวัยวะในการรับรู้เหล่านั้นไป

โลกนี้มีสองด้านเสมอ คงดีไม่น้อย ถ้าเปิดมองแต่สิ่งที่ดี ตราบเท่าที่เราจะยังสัมผัสสิ่งเหล่านั้นได้

เผื่อแผ่ให้กับคนที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัส แม้กระทั่งจะแยกแยะได้ว่าสิ่งใดสวยงาม หรือไม่สวยงาม

คิดเสียว่า แม้ตาจะมืดมัว แต่อย่าทำให้ใจมืดบอดตามไปด้วยเลย