เติมคาเฟอีนที่บ้านมะขวิด พิพิธภัณฑ์ย่าม พร้อมออกทางเพื่อตามหาพระพุทธรูปพูดได้ (พระอจนะ) ที่วัดศรีชุม สุโขทัย
บ้านมะขวิด – ณ เมืองเก่า สุโขทัย
เราเจอบ้านมะขวิดด้วยความบังเอิญ จากการหาข้อมูลใน wongnai เพื่อหาร้านอาหารทานสุโขทัย บริเวณเมืองเก่า
จุดที่เราพักไม่ค่อยมีร้านอาหารพื้นเมืองร้านใหญ่ๆ เปิดขายเลย ส่วนใหญ่จะเป็นร้านเล็กๆ ของชาวบ้านในละแวกนั้นที่ขายอาหารจำพวกก๋วยเตี๋ยว อาหารตามสั่ง
เราคิดว่า เรามาถึงสุโขทัยทั้งที ก็อยากจะหาอะไรที่เป็นของพื้นเมืองทาน
พอเราเจอบ้านมะขวิดที่นอกเหนือจากจะเป็นร้านกาแฟแล้ว ก็ยังเป็นโฮมสเตย์และพิพิธภัณฑ์ย่ามอีกด้วย
เราขับรถจากที่พักด้วยการนำทางของ google map ซึ่งบอกให้เราเดินทางไปในเส้นทางของจักรยาน
และแน่นอนว่าถนนจะค่อนข้างเล็กเพราะเค้าทำไว้ให้จักรยานขี่ ซึ่งเราก็ยังนึกไม่ออกว่าถ้ารถสวนมาจะหลบกันยังไง
แต่โชคดีที่เราไม่เจอรถสวนมาเลยตลอดทางที่เราขับเข้าไปจนถึงร้าน
เราจอดรถด้านหลังร้าน ซึ่งเป็นวิวทุ่งนาไกลสุดลูกหูลูกตา พร้อมหุ่นไร่กาที่ยืนเดียวดายอยู่ 1 ตัว
ทันทีที่เราเดินเข้าไปในร้าน ..เราตื่นเต้นอยู่พอสมควร
เพราะเป็นบ้านเรือนไทยเปิดโล่ง เรือนไม้สวยเงาวับ ประดับประดาไปด้วยโมบายดอกรักแบบไทยๆ พร้อมของตกแต่งมากมายทุกจุดที่เราเดินผ่าน
แม้อากาศของสุโขทัยจะร้อน ร้อนมากก โคตรร้อนเลยก็ว่าได้ (555) แต่เรือนไทยหลังนี้ เมื่อนั่งนิ่งๆไปสักพักก็คลายร้อนให้เราได้ ด้วยต้นไม้ที่ล้อมรอบและลมพัดเอื่อยเย็นที่เข้ามาเป็นระยะ ประกอบกับเพลงไทยเดิมที่ทางร้านเปิดคลอเบาๆ ทำให้เรารู้สึกสงบ และเย็นขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ
“กาแฟสดมีเมนูอะไรบ้างคะ” — เราถามพนักงาน
“กาแฟสดจะมีแต่กาแฟดริปอย่างเดียวเลยค่ะลูกค้า” — พนักงานตอบ
“ได้ค่ะ กาแฟสด 2 ค่ะ” — เราสั่งพร้อมจ่ายเงิน
ระหว่างรอพนักงานชงกาแฟ เราก็เดินชมบรรยากาศรอบๆร้าน
บางส่วนจะเป็นโซนสำหรับผู้เข้าพัก เพราะบ้านมะขวิดเปิดเป็นโฮมสเตย์ด้วย เราเลยไม่กล้าที่จะเข้าไป
และน่าเสียดายตรงที่ส่วนพิพิธภัณฑ์ย่ามวันที่เราเข้าไปเค้าล็อคไม่เปิดให้เข้า เราเลยได้แต่มองจากด้านนอกเท่านั้น
ชั่วอึดใจ พนักงานก็นำกาแฟดริปมาเสิร์ฟ ลักษณะภาชนะเก๋ไก๋ ส่วนรสชาติก็พอจะโอเค แต่ไม่ได้รสชาติกาแฟสดในแบบที่คุ้นเคยเสียเท่าไหร่ (รสชาติคล้ายเนสกาแฟชงเสียมากกว่า)
หลังกาแฟหมดแก้ว… เราออกเดินทางกันต่อ เพื่อที่จะเดินทางไป “วัดศรีชุม”
วัดศรีชุม – พระพุทธรูปพูดได้ .. — เป็นคำนิยามที่ทุกคนนึกถึง
พระพุทธรูปที่ว่าคือ “พระอจนะ”
พระอจนะ ประดิษฐานอยู่ในวิหารสี่เหลี่ยมคล้ายมณฑปที่ไม่มีหลังคา (ไม่มีเพราะพังทลายลงมาหมดแล้ว) โอบล้อมไปด้วยกำแพงอิฐทุกด้าน เพราะไม่มีหน้าต่าง
และที่เค้านิยามกันว่า “พระพุทธรูปพูดได้” ก็เพราะด้านข้างจะมีทางแคบๆให้เดินเข้าไป และจากจุดนั้นถ้าเราส่งเสียง เสียงของเราจะดังก้องไปทั่ววิหาร คล้ายกับเสียงที่เปล่งออกมาจากพระพุทธรูปนั่นเอง
ซึ่งคนสมัยก่อนใช้วิธีนี้ในการปลุกใจทหารในยามศึกสงครามให้ฮึกเหิม และมีกำลังใจ
ตอนที่เราไปถึงคนยังน้อยอยู่ (เราไปถึงตอน 10 โมง) แต่ก็พอมีคนที่มาถึงก่อนเราแล้ว
ลักษณะของคนที่มาจะเป็นกลุ่มวัยกลางคนและมักจะแต่งกายชุดผ้าไทย เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ พร้อมถือร่มล้านนาเป็นพร็อบ มาพร้อมตากล้องคู่ใจของตัวเอง เก็บภาพบรรยากาศที่มีแบคกราวน์เป็นพระอจนะอยู่เบื้องหลัง
การเดินเข้าเก็บภาพไฮไลท์นี้ จำเป็นต้องเดินเข้าทีละคน เพราะทางเดินเข้าแคบมาก
นั่นหมายความว่าถ้ามีถ่ายรูปอยู่เราก็เดินเข้าไปไม่ได้เรารออยู่นานพอสมควรจนกว่ากลุ่มนั้นจะไป จากนั้นก็ค่อยๆเดินเข้าไปมีเวลาไม่ถึง 5 นาทีในการเก็บภาพส่วนนั้น เพื่อให้คนที่มาทีหลังได้ถ่ายต่อ
เราใช้เวลาไม่มากนักในการเที่ยวชมวัดศรีชุม เพราะจุดชมมีไม่เยอะ
และตอนช่วงเราเดินกลับไปที่รถ เราก็พบว่าถ้าเรามาช้ากว่านี้แค่นิดเดียว เราไม่มีทางจะได้รูปไฮไลท์หน้าองค์พระแน่ๆเพราะรถทัวร์ 4 คันมาจอดพอดี!!!! 
ใครจะเดินทางไปวัดศรีชุม ก็ขอให้ไปแต่เช้านะ จะได้มีเวลาดื่มด่ำกับสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมสุโขทัย พร้อมได้ใช้เวลาในการบันทึกภาพในจุดไฮไลท์ถึง 5 นาที 
