เมื่อฉันกลับมาวิ่ง(อีกครั้ง)

ตั้งแต่จำความได้ ฉันเคยเป็นนักกรีฑา

วิ่งเดี่ยว วิ่งระยะสั้น วิ่งผลัด ฉันแข่งชนะมาทุกประเภท

แข่งชนะระดับโรงเรียน ผ่านไประดับจังหวัดและระดับเขตการศึกษา จนกระทั่งมีครูมาบอกว่า “จะมีคนจากสมาคมฯมาคัดเลือกนักวิ่งทีมชาติไทย”

ตอนเป็นเด็กฉันคิดง่ายๆ คิดแบบเด็กๆ ว่าเป็นนักวิ่งทีมชาติไทยก็ต้องวิ่งอย่างเดียวน่ะสิ แบบนี้ก็ไม่ได้เรียนหนังสือ ใครมันจะไปอยากเป็นเล่า! แต่ฉันก็วิ่งเต็มความสามารถ แต่ก็ยังไม่ได้รับการคัดเลือก (ฮ่าๆ)

ฉันเริ่มหยุดวิ่ง .. เมื่อฉันอยู่ม.ปลาย ..

ฉันเริ่มรักสวยรักงาม .. การเป็นนักวิ่งมันต้องซ้อมกลางแดด มันทำให้ตัวฉันดำ สิวฉันขึ้น และก็หยุดวิ่งมาจนถึงปัจจุบัน

มาวันนี้ วันที่ฉันอยากออกกำลังกาย สิ่งที่ฉันเล่นเป็นอย่างเดียวในชีวิตก็คือวิ่ง (ตีแบต บาส เทนนิส วอลเลย์บอลนี่ห่วยแตกมาก มีปัญหาด้านสายตา มองอะไรไม่เคยเห็นเลย)

ฉันกลับมาวิ่งอีกครั้ง พร้อมอุปกรณ์ครบครัน สายรัดข้อมือวัดการเต้นของหัวใจ วัดอัตราการวิ่ง ช่วงจังหวะการก้าว หูฟังขณะวิ่ง เข็มขัดคาดเอวเอาไว้ใส่มือถือฟังเพลง พร้อมรองเท้าวิ่งแบบ Support แรงกระแทกสุดๆ

ด้วยความที่อ่านค่าอะไรจาก Gadget พวกนี้ไม่ค่อยเป็น เลยต้องไปถามพี่ที่ออฟฟิศ ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกกำลังกาย พี่เค้าบอกว่าการวิ่งของฉันโอเคแล้ว ก็ให้รักษาระดับโซนหัวใจให้อยู่ระดับนี้ไปเรื่อยๆ นั่น นู่นนี่ … อธิบายการออกกำลังกายแบบ Endurance และการวิ่งแบบ Interval ในสเตปต่อไป

ในระหว่างที่ฉันได้รับข้อมูล ฉันก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ …

แต่ก่อนฉันก็วิ่ง … และฉันมีความสุขกับมันมากกว่านี้

ทุกครั้งที่วิ่ง มันเหมือนฉันบินได้ .. ฉันฝันว่าได้วิ่งอยู่บ่อยๆ วิ่งจนบินขึ้นไปบนท้องฟ้า อิสระเสรีมีความสุขมากในทุกๆความฝันที่ฝันแบบนี้

ฉันเป็นนักวิ่งที่คุณครูฝากความหวังไว้ และในการวิ่งผลัดจะกำหนดให้วิ่งไม้สุดท้าย เพราะสามารถที่จะเร่งแซงทุกคนได้ แม้ไม้ก่อนหน้าจะทำเวลาได้ไม่ค่อยดีนัก

แต่ตอนนี้ความมั่นใจฉันหายไปไหนหมด?

ฉันเครียดกับการวิ่งมากเกินไป จนลืมความสุขในการวิ่งเมื่อตอนเด็กๆไปแล้ว

ไม่ใช่แค่เรื่องวิ่ง …

แต่กับการใช้ชีวิตด้านอื่นๆ .. ฉันก็เป็น

ฉันลืมความสุขที่เคยมี .. และเครียดกับบางรายละเอียดมากเกินไป

วิ่งครั้งหน้า .. ฉันจะวิ่งด้วยความสุข และฉันจะบินได้อีกครั้ง ฉันสัญญา